Er zijn zeker verbanden: namelijk de visuele waarneming stimuleert ook de taalontwikkeling;kinderen praten graag over wat ze zien. Dus als je minder ziet dan zul je ook minder vragen stellen over wat je ziet (de belevingswereld is kleiner). Daarnaast kan slechtzien de houding beinvloeden. Als het kind een andere houding (hoofd t.o.v. romp) aanneemt ten gevolge van het slecht zien dan veranderd ook de stand van tong en kaken. Dit kan hoorbaar zijn in de spraak.
Het is zaak om het slechtziende kindgoed te betrekken bij de wereld om hem/haar heen. Zodat de woordenschat niet beperkt blijft tot de dingen uit het directe gezichtsveld van het kind.